کارايي اسمبلي در برنامه نويسي چيست؟

در اين مقاله قصد پاسخ دادن به اين سوال را داريم که زبان ماشين و اسمبلي چيست ؟ در ابتداي بحث بايد به اين نکته دقت کنيم که زبان ماشين و زبان اسمبلي دو زبان کاملا جدا از يکديگر هستند .

يک زبان برنامه نويسي سط ح پايين براي کامپيوتر ها و ديگر دستگاه هاي برنامه پذير ميباشد . اين زبان با استفاده از برنامه اسمبلر (همگذار) به کد ماشين قابل اجرا تبديل ميشود .زبان اسمبلي بعد از زبان ماشين يکي از قديمي ترين زبان هاي برنامه نويسي سطح پايين است که ساختار و عملکردي وابسته به ماشين دارد .

اسمبلر برنامه‌اي است که با تبديل ياديارهاي دستوري اسمبلي (به انگليسي: Assembly instruction mnemonics) به آپ‌کدها و جايگزيني شناسه‌ها با آدرس‌هاي حافظه، کد هدف (به انگليسي: Object code) را به وجود مي‌آورد. استفاده از ارجاعات نمادي از ويژگي‌هاي کليدي اسمبلرها است که از محاسبات خسته‌کننده و به‌روزرساني‌هاي دستي آدرس‌ها بعد از تغيير کد برنامه توسط برنامه‌نويس جلوگيري مي‌کند. بيشتر اسمبلرها از قابليت ماکرو نيز بهره مي‌برند که اين امکان را به وجود مي‌آورد تا يک نام خاص براي يک تکه کد مشخص شود و سپس از آن نام در قسمت‌هاي مختلف برنامه استفاده شود و در هنگام اسمبل کردن برنامه تکه کد مربوطه جايگزين نام آن شود؛ به عنوان مثال از اين روش براي توليد توالي‌هاي دستوري کوتاه رايج در خلال متن برنامه بجاي فراخواني رويه‌ها استفاده مي‌شود.

زبان ماشين يک زبان دودويي يا باينري ميباشد ولي زبان اسمبلي يه SYNTAX  نمادي يا يک کد الفبايي کوتاه ( MOV )  دارد.

هر دو زبان سطح پايين برنامه نويسي هستند .

هر دو کاملا به معماري CPU ميباشيند يعني هر خانواده از پردازنده ها زبان اسمبلي و زبان ماشين خاص خودشان را دارند .