تصور کنيد هر وقت شخصي آدرس مقصد خود را در خيابان گم کند بدون وقفه اينور و آنور شهر را در به در به دنبال آدرس بگردد و آدرس مقصد را پيدا نکند،
تصور کنيد هر وقت شخصي آدرس مقصد خود را در خيابان گم کند بدون وقفه اينور و آنور شهر را در به در به دنبال آدرس بگردد و آدرس مقصد را پيدا نکند، هر روز هم تعدادي از اين افراد به شهر اضافه شوند و به شکلي شود که در انتهاي سال متوجه شويم که هزاران نفر در شهر هستند که به دنبال پيدا کردن آدرسهاي اشتباه و يا غيرمعتبر هستند. اين باعث ميشود که شهر به مرور زمان چه صبح و چه شب شلوغ شود و اين افراد باعث به وجود آمدن ترافيکهاي سنگين در شهر و ايجاد مزاحمت براي سايرين شوند. در همين حين تصور کنيد که يک قانون در مجلس تصويب ميشود که بر طبق آن اشخاصي که آدرسي را گم کردهاند حداکثر ميتوانند چند روز به دنبال آدرس خود بگردند و در غير اينصورت آنها را دستگير ميکنيم و اجازهي تردد و ايجاد ترافيک مزاحم در شهر را به آنها نميدهيم.
اين دقيقا کاري است که TTL يا Time To Live براي شما در شبکه انجام ميدهد. زمان
زندگي ترجمهي واژهي TTL ميشود به معني مدت زماني که يک بستهي اطلاعاتي ميتواند در شبکه
باقي بماند. تصور کنيد اگر بستههاي اطلاعاتي که در شبکه شما يا شبکه اينترنت توسط
ميلياردها نفر ارسال ميشوند و داراي آدرس مقصد يا آدرس سالم نباشند چقدر ميتوانند
اين بستههاي اطلاعاتي ترافيک شبکه اينترنت شما را بالا ببرند و آن را کند کنند. TTL به بستههاي
اطلاعاتي ميگويد که حق دارند فلان مدت زمان يا فلان تعداد روتر را براي رسيدن به
مقصد خود طي کنند و اگر موفق به رسيدن به مقصد نشدند در طي وهلهي زماني معين شده،
بستهي اطلاعاتي بصورت خودکار از بين ميرود تا ايجاد ترافيک مزاحم در شبکه نکند.
TTL يا Time To Live در واقع يک مقدار يا Value است که در بسته
اطلاعاتي Internet Protocol يا IP قرار ميگيرد و به
يک روتر شبکه ميگويد که چه مدت زمان اين بستهي اطلاعاتي حق دارد در شبکهي شما
باقي بماند و اگر بيشتر از زمان مقرر بستهي اطلاعاتي در شبکه ماند بسته توسط
روتر منهدم ميشود. به دلايل بسيار متنوعي که در اينجا فرصت صحبت کردن در خصوص آنها وجود
ندارد، يک بستهي اطلاعاتي ممکن است به مقصد مورد نظر در زمان مورد نظر نرسد. براي
مثال ترکيبي از پروتکلهاي مسيريابي و ايجاد شدن جدول مسيريابي اشتباه در روترها
ممکن است باعث شود که بستهي اطلاعاتي براي هميشه در يک حلقهي تکرار يا Loop بيوفتد. راهکار
مقابله با چنين شرايطي اين است که براي بسته اطلاعاتي قانوني تعريف ميکنيم که اگر
بعد از گذشت يک مدت زمان معين به مقصد نرسد يک پيام به فرستنده ارسال کند که در آن
گفته باشد بستهي اطلاعاتي به مقصد نرسيد و در اينجاست که فرستنده تعيين ميکند که
آيا بايد بسته اطلاعاتي مجددا ارسال شود يا خير.
مقدار پيشفرضي که براي TTL در نظر گرفته شده است معمولا توسط خود تنظيمات پيشفرض سيستم عامل مورد استفاده شما تعريف ميشود. اين مقدار يک فيلد باينتري 8 بيتي است که در Header بسته اطلاعاتي ما قرار ميگيرد. ايدهي اصلي TTL در اين است که يک وهلهي زماني معين براي زندگي بستهي اطلاعاتي در Header قرار گرفته ميشود و زمانيکه اين مهلت به پايان برسد بسته اطلاعاتي از بين خواهد رفت. زمانيکه صحبت از مسيريابي و روتر ميشود اين مقدر TTL ميتواند تعيين کنندهي تعداد روترهاي مجاز براي رسيدن به مقصد باشد که ما به آنها Hop ميگوييم، در واقع TTL تعيين کننده تعداد Hop هاي مجاز ما در يک مسير ارتباطي ميباشد. هر روتر زمانيکه بسته اطلاعاتي را دريافت کرد، يک عدد از عدد TTL کسر ميکند، زمانيکه اين شمارش به عدد صفر برسد بسته اطلاعاتي از شبکه حذف ميشود و يک پيام توسط پروتکل ICMP براي کامپيوتر ارسال کننده يا مبدا بسته اطلاعاتي در خصوص بستهي اطلاعاتي Lost شده يا به مشکل خورده ارسال ميشود. مقدار پيشفرض TTL در ويندوزهاي 95 و 98 به عدد 32 ميرسيد حال آن که پيشنهاد ميشود در صورتيکه مقصد شما از شما بسيار دور است و مشکل ارسال بسته به اين مقاصد را داريد اين مقدار را به عدد 128 تغيير بدهيد.
ابزارهاي Ping و Tracert که قبلا بصورت مفصل در خصوص آنها در انجمن تخصصي فناوري اطلاعات ايران صحبت شده است همگي از مقدار TTL براي رسيدن و يا تست کردن مسير ارتباطي مبدا به مقصد استفاده ميکنند. Tracert يک بستهي اطلاعاتي با مقدار TTL کم در شبکه ارسال ميکند و به رسيدن به هر روتر بسته اطلاعاتي با توجه به مقدار TTL از بين ميرود و اطلاعات روتر مورد نظر براي مبدا ارسال ميشود. مدت زمانيکه بين ارسال بستهي اطلاعاتي و دريافت آن توسط پروتکل ICMP از مبدا به مقصد اعلام ميشود مدت زمان Hop Travel گفته ميشود. با استفاده از پروتکل Multicast پروتکل IP، مقدار TTL به معني محدوده يا حوزهاي است که بستهي اطلاعاتي ما در ان ارسال ميشود